Musikk

Musikk. Å, kor mykje enklare det var før. Då likte eg fem band, sånn circa. The Beatles, Toto og så nokre eg har gløymt no. Eg hadde tjue vinylplater, og det var meir enn nok. Då sat eg med vener rundt platespelaren og spela same plate igjen og igjen, las tekstane, pugga produsentar, tekstforfattar, gjestebassist og designar av coveret. Alt sit som støypt den dag i dag. Eric Clapton spelar sologitar på While My Guitar Gently Weeps. 1967. George Harrison skreiv låta same år. Han var forresten den yngste av dei fire, født i 1943. Trivia, men eg kunne det.

Det var heilt tilfeldig at eg likte nettopp den musikken eg likte. Det var det eg hadde tilgjengeleg. Musikken hadde funne meg, ikkje omvendt. Eg hadde stått i platebaren på Laluna, med Åge Grimstad bak disken, og høyrt gjennom plata. Og i frykt for å verke utnyttande, kjøpt plata. Tenkt at den kom til å vekse på meg. Og det gjorde den som regel.

Så gjekk det ei tid, og til slutt kunne eg alle songane, tekstane, gjestebassistar og coverdesignarar på rams.

I dag er det ikkje slik. Spotify — det motsette av Åge Grimstad og Laluna platebar — gjer alt det kan for å forvirre meg.

Alt er bra, alle høyrer på alt, alle tilrår alt og alle følger alle. Alle band har idiotiske namn og du er ein tosk dersom du ikkje skjønar at Sting er ein talentlaus idiot og at Jonathan Rado er tidlegare Foxygens. Hallo?

Ingen ser på plateomslag lenger. Trur eg. Ingen les tekstar lenger, eller ser på gjestebassistar og kvar dei har spelt før og kven dei er sonen til. Trur eg.

Trur eg, fordi det går supermenn blant oss. Desse virtousane som på eitt eller anna vis har oversikta. Som kan alt, ser alle samanhengar og har lest om bandet på nedlasta platecover. Dei veit kva band ein eller anna nittenårig raring frå Dundee har spelt i før. Det må då finnast hundrevis av rare nittenåringar frå Dundee? Kva er desse kjennarane laga av? Korleis får dei slik oversikt? Lurer dei oss? Skriv dei om musikk som ikkje finns, kanskje? Eg hadde ikkje merka det, om så var.

Men, det er håp for meg og. Brått ein dag, når eg har tid nok, når eg får opna sansane tids nok, høyrer eg noko eg likar. Bon Iver. Radiohead. Terje Nilsen. Grieg. Eg treng framleis tid, og ein platebar å lene meg til. Sette på meg headset og lytte medan eg stenger ute maset til Åge Grimstad.

Åge er forresten født i 1965, trur eg.