Handskrifta mi

Orsak, har du sett handskrifta mi? Ikkje det, nei. Eg finn ho ikkje att, og det byrjar å bli lenge sidan eg har sett henne.  Sist vi møttast skulle vi i banken og signere papir. Då stod det ikkje så bra til. Ho var usamanhengande, ustelt og vanskjøtt.

Det var ikkje noko kjekt syn. No er eg svært uroleg for henne..

Det verste er kanskje skuldkjensla eg ber på. Etter brotet med pennen, og eg vart saman med tastaturet, endra handskrifta mi åtferd. Dramatisk, vil enkelte seie. Ho, som var så vakker, lett og ledig, som dansa mellom linjer og punkt, heil linjeavstand og halv linjeavstand — alt gjekk an. Ho var grenselaus. Kven veit kva ho kunne blitt til?

No er stoda ei anna. Ho snublar seg fram, i stakkato, utan mål og meining. Der ho tidlegare suste over landskapet, står ho i dag nølande og hoppar frå stein til stein.

Trist, er det. Eg lurer på kva som kan ha hendt henne.

Ein kunne sjå det i augene hennar første gangen. Eg trur det var midt på nittitalet. Ho likte ikkje at eg flørta med tastaturet. Som om ho innsåg at ho ville falle mellom to tastar. At dette tydde starten på slutten for henne. Slutten på henne og meg. Vi som hadde leika saman i timesvis kvar dag då ho var lita. Stadig blitt betre, smidigare. Folk kommenterte henne, til og med.  Roste henne.

No er det øydelagt, kanskje for evig tid.

Eg må finne henne att. Vi treng kvarandre, ho og eg.  Ein veit aldri når ein brått må signere noko. Då er det krise om ho ikkje er til stades.

Kom heim! Eg skriv under på at eg aldri skal svikte deg igjen.