92 09 88 99

Eg har, i likheit med deg, eit telefonnummer. 92098899, lyder det. Eg har i grunnen alltid vore svært fornøgd med det. Lett å hugse, kling bra og eg synes det står godt til meg. Det har heldt seg godt, har tålt tidens tann, som det heiter. Det er nemleg 13 år gamalt. Det skal konfirmerast neste år. Få sin fyrste dress og gå med vasskjemt hår.

Eg har ikkje tenkt på gåve eller feiring enno. Vi får sjå.

Telefonnummeret mitt har nemleg berre eitt ynskje — det vil fortsette å vere mitt. Ønsket er gjensidig, for eit liv utan 92098899 kan eg rett og slett ikkje førestille meg. Heilt utenkeleg, faktisk. Kva nummer skulle det vere? Eit av desse jyplingnummera som byrjar på 40-og noko? Ha! Nei, ein kvittar seg ikkje med noko som har fungert. Never change a winning team.

Mykje endra seg i livet mitt dei siste 13 åra. Eg har bytta land, bustad, by, jobb, boksershorts, men aldri telefonnummer. 92098899 har vore ved mi side kvar dag i 13 år. Eg er så van med å uttale det, at det har blitt eit eige ord. Eit subjekt. Nittitonullniåttiåttenittini.

Men, eg anar uråd. Noko seier meg at med dagens teknologiske utvikling vil telefonnummeret mitt ein dag måtte vike. Det vil bli passé. Ein dag trur eg dottera mi, som no er vel tre månadar, vil le av meg og seie: — Pappa, du er så harry, ass! Du har telefonnummer (ho seier "ass" fordi ho etter alt å døme vil bli austlending, noko eg ikkje her og no klarer å ta innover meg, og difor lar temaet kvile til ei anna statusoppdatering). Ho har, som sine jamaldringar, ein dings, eller ein app. Eller noko som ikkje er oppfunne enno, men som alle må ha, elles er du harry og utdatert. Og du får deg ikkje jobb. Ingen med telefonnummer får jobb.

Å ha telefonnummer blir som om å ha ein hudfarga fasttelefon med talskive plassert på eit telefonbord. Med hekladuk under. Ved sida heng ein telefonkatalog, innbunden i brun plast med sponsorlogoar påtrykt. Du skjønar kvar eg vil. Fullstenig utrangert, med andre ord. Nyttelause for samfunnet. Klare til å bli stua vekk, lagt til sides for å døy. Folk med telefonnummer blir liggande i gangen på sjukehusa, og må dele toalett med andre utdaterte folk, til dømes dei som ikkje klarte å legge frå seg jojoen.

Det endar vel som med alt ein blir glad i, det vil ein dag ta slutt. Kanskje må eg ta med telefonnummeret til Telenor og avlive det. Sette ei sprøyte og gjere kort prosess. Ingen vits å halde liv i det dersom det lid. Det er ikkje kjekt å vere telefonnummer i framtida, så det er berre å få det overstått.

Eg tenker på den tomheita eg må føle der eg står på parkeringsplassen utanfor Telenor-bygget. Alt eg har igjen av telefonnummeret er SIM-kortet eg har i neven. Det skal eg legge på peishylla, eller kaste det utover noko eg veit det var glad i. Det vil seie, eg må vel kaste det PÅ noko, ettersom det ikkje er pulverisert. Eg kan ikkje kome på kva det skulle vere, akkurat no. Telefonnummeret har vore avgjerande for så mangt. Det har hjelpt meg å halde kontakt med folk eg er glad i, det har gitt meg godt nytt, men og dårleg nytt. Eg har gapskratta og grått. Same kva eg har vore igjennom, har telefonnummeret vore der.

Men, eg kan ikkje site her og ta sorgene på forskot. Eg har mange eg skal ringe før den tid. Eg håper mange vil ringe meg, og.

92098899 står klar til teneste, enn så lenge.