Masturbasjon i kyrkjetid

Det var ein gloheit og solrik søndag, nokre augneblink før kykjetid. Far, mor, søstre og bror har iført seg sin finaste skrud, med kjolar, mørke dressar og kvite skjorter som klamrar seg rundt halsen takka vere ein vel stram slipsknute. 

Alle er dei samla i yttergangen. Far opnar ytterdøra og slepp dei andre familiemedlemmene ut. Som vårkåte kalvar spring dei ut på tunet mot bilen. Det er varmt ute, men endå varmare inne i huset. Ingen hadde air condition på Hareid, i alle fall ikkje på åttitalet. 

Far ser på klokka, deretter i spegelen og ropar mot guteromet mitt i det han stig ut på trappa:

– Kjem du, Audun?

Med raske steg over singelen, kanskje ti meter unnagjort på tre, fire skritt, når han bilen, opnar bildøra og let den igjen med eit velkjent, metallisk smell.

Datsun 180B, stasjonsvagn. 1982-modell. Den sennepsgule corollaen måtte vike då vi brått gjekk frå fire familiemedlemmer til seks. Vips, inn med datsunen. Den var lett gjenkjenneleg med trelista som gjekk frå side til side på bakenden. Men, det var ein god bil. Presis girkasse, eg hadde prøvekøyrt den i all hemmelegheit sidan eg var tretten år. Inn og ut av garasjen, opp til riksvegen, snu, og ned att. Eg fekk lappen på første forsøk, for å seie det slik. No står bilen utanfor huset, lasta til ripa, men ein plass står ledig i baksetet. Min.

– Audun! Gudstenesta byrjar, ropar mor mi. Utålmodet er lett å ane. Det er ikkje kjekt å kome sist inn i kyrkja når ein er seks.

– Kva er det han driv med? spør ho far min.

Han svarar ikkje, kanskje fordi han har ein mistanke. 

Inne på guteromet mitt står eg, og er så såre nær klimakset eg har jobba så hardt for. Dei siste fem minutta, kanskje meir.

Det er nemleg slik, at eg har nettopp oppdaga at eg kan få etterkomarar. Ei ny verd har openberra seg. Berre for nokre dagar sidan, var dette ei umoglegheit. 

Mi nye oppdaging har sjølvsagt ført til at eg har overdrive frekvensen dei siste dagane, og det lar seg ikkje avslutte like umiddelbart som når ein tek pause ein dag eller to. 

No står eg der, bøygd over eigne tankar og fantasiar, i dress og slips medan sveitten tiltar og krafta i høgrearmen avtar, og masturberar inn i kyrkjetida. Med ei stivpynta, overoppheita og utålmodig familie i Datsun på tomgang utanfor.

Du kan ikkje godt gi deg på målstreken, heller. Til det er klimakset for godt, når – eller om – det kjem. Eg har nemleg gått tom for idear. Feil bilete dukkar opp i mitt indre auge, Elisabeth Grannemann levde på denne tida, og slik blir du sendt tilbake til start. 

Eg veit ikkje om du nokon gong har runka til lyden av eit japansk bilhorn, men det tener ikkje til noko godt. Der tyske bilar hadde eit luftig, fleirstemt og behageleg fløyt, hadde datsunen eit nasalt, diskantfyllt gnell. Saman med dei tiltakande desperate ropa frå foreldra mine, var det den optimale turn off.

– Audun, vil du sjå og kome med ein gong? ropar far.

Hadde han berre visst kor sterkt det ønsket var felles for oss begge .

Utan internett, pornoblad eller noko som helst av hjelpemiddel, resignerer eg og pakkar saman sakene, utan ønska utfall. Eg luskar ut i bilen, sveitt og andpusten, og prøvar å unngå blikka som møter meg.

– Kva er det du driv med? nærast ropar far min mot meg.

– Eg tok sit ups, svara eg. 

Det var blank løgn, og eg kjente det sveid litt i samvitet. Men ikkje så mykje som gnagsåret.

Berre ein hund

Dette er hunden vår, Fidel. Rasen kallast Nova Scotia Duck Tolling Retriever, men kallenamnet er Toller. Fidel er sju og eit halvt år, og han har aldri hatt sex.

Dei fleste av oss vil få  problem med å førestelle seg det scenarioet. Eit liv utan sex, å aldri få pult. Han er sju menneskeår, men i hundeår er han faktisk over femti. Altså over middagshøgda, som vi seier. Han har dei beste åra bak seg, allereie. Var han eit menneske, hadde han kanskje mista håret, vore overvektig og gått i umoderne dongeribukser. Favorittmusikken var Dolly Parton eller Eagles. Det seier seg sjølv at slike menn vil slite på sjekkemarknaden. At eg, usle menneske, har fråtatt hunden min gleda, ekstasen og kåtskapen, er meir enn eg kan leve med.

Kva har eg gjort?

No er ikkje Fidel skalla og overvektig, heldigvis. Men han blir ikkje meir enn 12-13 år, og eg er sikker på at yngre hundar ser på han at han dreg på åra. Eg veit ikkje, det er sikkert signal som berre hundar ser og som ikkje er merkbart for det menneskelege auge. Som at han luktar rart, har gamaldagse haldingar og verdiar eller rett og slett berre framstår desperat. Det at han i hans alder framleis bor heime hjå foreldra, er heldigvis vanleg. Men, eg og mora har nok passa for godt på han, verna for mykje om han. Det ber han nok preg av.

Eg berre håper andre hundar ikkje kan merke at han er jomfru. Det må vere tøft å bere på.

Klart, alt håp er ikkje ute for Fidel. Han er ein pen hund, snill og held seg godt for alderen. Eg er sikker på at der er ei tispe der ute som kunne tenke seg ei økt i halmen med han. Ja, til og med tilbringe restane av livet med han. Kanskje deler dei to same skjebne? To litt livstrøtte sjeler som har teke sine feilval i livet, møter kvarandre med ein viss skepsis grunna dårlege erfaringar. Mot alle odds finn dei kjærleiken. Vi har sett det på film mange gonger. Eg ser for meg ei tispe i Michelle Pfeiffer-segmentet. Fidel kan spelast av ein aldrande Al Pacino. Dersom dei var menneske. Hundane, altså.

Lenge har eg tenkt at hunden ligg på golvet og stirrar på meg fordi han vil ha maten eg et på, eller at han berre ynskjer selskap. Det er sjølvsagt feil. Han ligg der og drøymer om sex. Kvar gong vi møter ei tispe i parken, håper han at no – denne gongen – skal han endeleg få pult. Men, nei. Ikkje no heller.

Eg håper han skjønar mi side av saka, og. Det ville vere svært ubehageleg om Fidel og ei tilfeldig passerande tispe brått skulle ha samleie, der og då. På eit fortau, eller i ein park. Kva skulle eg og den andre hundeeigaren snakka om, medan det stod på? Veret? Sjå kor dei kosar seg? Det såg godt ut? Uff, for ein tanke. Nei, det gjeng eg ikkje med på.

Difor har ei anna løysing tvunge seg fram. Eg må innrømme at eg har googla «hundehorehus» og «hundebordell» i det siste. Så pass dårleg samvit har eg, at litt hallikverksemd må til. For the greater good, og alt det der. Vi får heller luske oss ut etter mørkets frembrudd og oppsøke lyssky miljø der ein aldrande hund kan få boltre seg litt. Utan lovnadar,  men rikeleg diskresjon. Ingen spørsmål i etterkant. Berre to hundar, og ein transaksjon.

Det er business. Eg kjem til å betale cash, ver du sikker.

Og, blir det ikkje for dyrt, er det verdt det.

Min ven, ironien

Eg har registrert at min kjære ven, ironien, er i hardt vêr for tida. Han dug visst ikkje lenger, folk er lei han.

No meiner tydelegvis enkelte at eg skal dumpe han, just like that. Ironien, som har heldt min humor, mi kommunikasjonsevne og mitt sosiale liv oppe i ein mannsalder, skal bytast ut med ei anna kommunikasjonsform. Kva form det skal vere, veit ikkje eg. Eg kan ikkje noko anna. Og eg har ikkje tenkt å lære meg noko anna, heller. Eg er og blir ein ironikar. Du kan ikkje lære ein gamal hund nye triks.



Du spør kanskje kvifor? Kva kan grunnen til mi staheit vere? 



Vel, eg har hatt stor suksess med min bruk av ironi. Vil eg påstå, i alle fall. Å kunne seie det du eigentleg meiner ved å seie det motsette, er ein så glitrande idé at oppfinnaren bør få si eiga statue. Til dømes ved damesjekking. Tenk å kunne seie til ei jente du likar at ho ikkje er noko særleg. Så le usikkert, og slik skjønar ho at du er ironisk og at det betyr at du synes ho er fantastisk. Vinn, vinn. Du slepp å måtte vise svakheit eller eksponere kjenslene dine, og ho får ei kjærleikserklæring.

Dersom ho skjønar ironi, vel og merke.



Gjer ho ikkje det, vil du mest sannsynleg bli avvist. Men kva gjer vel det, du sa trass alt at ho ikkje var noko særleg.

Ironi er og ein effektiv måte å formidle di eigentlege meining og samstundes vere morosam på andre si bekostning. Særleg dersom ein blir spurt eit dumt spørsmål, slik eg vart her ein laurdag:



— Skal du sjå Liverpool-kampen i dag? 



— Nei, eg tenkte eg heller skulle bli med deg og veninnene dine på shopping.



Dette er eit godt døme. Ikkje berre stadfestar eg at eg skal sjå kampen, eg får og gitt uttrykk for kor trasig eg synes det er å shoppe. Til sist klarer eg å latterleggjere den som stilte spørsmålet og hobbyen hennar.

Slik har eg levd livet mitt. Ironien har vore ein grunnstein i min kommunikasjon. Det er genialt. Og ufarleg, det kostar så mykje mindre enn å vere ekte og svak.

Nei, ikkje avskilt ironien. Reis heller den statuen av oppfinnaren. Eg er usikker på kvar denne statuen burde stå, og om det skulle vere ei byste eller heilfigur. Kanskje noko à la det John Arne Riise har ved ColorLine Stadion i Ålesund?

Fotballspelaren, som den heiter. Det er visst ikkje han, seiest det.

Sikkert.

Sjå der; ironi. Sikkert, altså. Du skjøna kanskje at eg ikkje meinte det.



Toalettbesøk

Toalettbesøket blir viktigare og viktigare for meg. Det er den einaste staden du får fred og ro. Eg skjønar no kvifor folk heng eit hjarte på utsida av døra. Ja, enkelte går så langt som å skjere ut ei hjarteform i døra slik at det er hól tvers igjennom. Eg har sett det på ein utedo, blant anna. Farmora mi hadde forresten eit skilt i bronse av ein liten gut som tissa i ei potte plassert på golvet. Eg tenkte alltid på kor han måtte søle om han bomma. Det naturlege ville vere å plassere potta på ein stol, slik at lengda på strålen vart minimal.

Ein må tvinge fram ei forståing internt i familien for denne hyrdestunda. Du må sosialisere dei, det skjer nemlig ikkje av seg sjølv. Heime hjå oss er det ingen som stiller spørsmål ved at eg plukkar opp ei avis, fyller opp kaffekoppen og luntar i retning toalettet.

Då veit alle i husstanden at eg treng ei stund for meg sjølv, og dei unner meg den. Toalettet er fristaden min. Det kan storme rundt meg, hyling, skriking, krig eller terror, der inne er eg nøytral. Ingen krev noko av meg, ingen spør eller masar. Alle veit at eg er der, ingen bankar på eller tek i dørklinka. Gjeremål eg var halvvegs i, blir satt på vent. Tida står stille. Eg treng ikkje ein gong svare dersom nokon ropar på meg. Sit ein på do, er ein friteken vanleg folkeskikk.

Eg er klar over at ikkje alle har husstandar har opparbeidt seg denne forståinga.

Det gjeld ikkje minst hos ei familie eg besøkte her ein dag. Etter eit betre måltid i godt lag, kjende eg brått behovet for å tre til sides. Eg gjekk ned ei trapp og gjennom ein lang gang til eg såg ei dør der eit raudt hjarte i filt var hengt opp etter ein tapebit og litt tråd. Termostaten under lysbrytaren underbygde mistanken min om at dette var rett stad. Her, langt frå husstandens medlemer, kunne eg få fred.

Baderomet var nytt og delikat, med store, lyse fliser og ein lang benk med to vaskar. Varmen frå golvet gjorde godt mot føtene mine som hadde blitt kalde under middagen. Eg dempa lyset frå spottane i taket, kneppa opp buksa og sette meg ned. I det fjerne kunne eg høyre barna i familien hoppe og springe rundt i huset som gale, og mine tankar gjekk til foreldra som såg trøytte og til tider apatiske ut. Særskilt far. Dei kunne nok ikkje vente til ungane hadde lagt seg.

Eg innsåg brått at eg kosa meg meir på toalettet enn ute hos dei andre. Det var eit varmt, vakkert og behageleg rom, her kunne eg sitte i timevis om det ikkje var for enkelte sosiale kodeksar eg måtte etterleve.

Ei tid var det nok ikkje like behageleg å gå på toalettet. Under vikingtida, til dømes, eller endå tidlegare, då ein måtte springe til skogs eller sette seg i ei elv for å gjere sitt. Eg veit ikkje korleis dei løyste det, men vinterstid kunne det ikkje vere særleg lystbetont å måtte ut midt på natta. Site der i djupsnøen eller piskregnet, kaldt og trasig, og måtte holde ville dyr på avstand med eine handa og tørke seg med den andre. Det kan ikkje ha vore lett.

Det var nok difor skaparen hadde tilkjent oss eit visst fysisk behag assosiert med å tøme seg. Slik motiverte han dei som ikkje hadde lyst å gå ut i skogen midtvinters, eller sette seg i elva. Det fysiske velværet vart ei gulrot, på eit vis.

I dag er dette velværet overflødig. I alle fall for meg. Freden eg føler låst inne på eit do, er meir enn god nok belønning.

Brått vart eg rykt ut av mi eiga tankerekke. Eit kolossalt brak inntraff etterfylgt av hamring og skriking. Eg skvatt så eg heldt på ramle av setet.

— Kven er der inne? hylte ei gutestemme utanfor, medan døra nær vart reven av hengslene.

Eg gjorde som eg pla og var musestille. Hadde han ikkje lært seg å la folk vere i fred på do?

— Slepp meg iiiiiiiiiiiiinn! Mamma, det er nokon der, vræler han vidare.

Hamring, sparking og banking på døra.

— Vent litt, stotra eg, og innsåg at kosen var over. Her var det berre å runde av.

Ei ny stemme lydde utanfrå, det var mor i huset. Ho røska tak i dørhandtaket, og verka genuint overraska over at nokon hadde låst døra.

— Kven er der inne? ropte ho med unødvendig uro i stemma, som om eg var ein innbrotstjuv.

— Er det du, Audun? Er det lenge til du er ferdig? Kan Ola få kome inn?

Eg visste ikkje kva eg skulle svare på så dumme spørsmål, og den litt for lange stillheita utløyste nok eit angrep på døra. Bråket var ikkje til å halde ut. Men det stoppa ikkje der. Baderommet hadde nemleg enda ei dør som førte inn på soveromet til foreldra. Heldigvis hadde eg låst begge, for no hadde gutungen sprunge rundt og prøvde å kome seg inn bakvegen.

Eg var under angrep frå begge sider. Var det anna å vente far såg sliten ut?

— Eg skal inn! hylte han. Med ein gong! Pappaaaaa!!! Hjelp meg å opne døra!

Eg fullbyrda gjeremålet mitt medan eg tenkte på ein amerikansk skrekkfilm eg hadde sett. Ei ung kvinne flykta gjennom eit hus med ein gal drapsmann etter seg, og etter at ho låste seg inne på badet hadde drapsmannen sakte men sikkert slått inn døra.

Etter dobesøket takka eg for meg, og gjekk. Vel heime, merka eg at eiga dodør var låst.

— Eg er heime, ropte eg.

Ingen svara.

Alt var som det skulle.

Dødsmoro

Vår Frelsers gravlund er min favorittstad i Oslo. Her finn eg alltid morsomme motiv.

Han her har fått pelsbekledning av nysnøen.

Det er relativt sjeldan at dødsårsaka er oppgitt på gravsteinen.

Nils og Liisa leid same sjebne med ni års mellomrom. Bummer.

 

Skalla? Døden veit råd.

Tap, tap, tap

Laurdag tok eg meg ein tur på fotballpub. Liverpool, favorittlaget, spela kamp, og eg ville sjå kampen i lag med andre øldrikkande, partiske og patetiske mannfolk med lav impulskontroll.

Det er godt å få vere primitive saman.

Desse samlingane rundt storskjermar er ei studie i seg sjølv. Folk går av hengslene og spelar ut heile sitt kjensleregister, iført fotballdrakt, og ølvom. Dess lenger ut i kampen det er, dess kraftigare er utbrota.

Roping, skriking, banning og jubel. Rett som det er singlar det i glas, og rett som det er var det intensjonen til han som nettopp heldt glaset i handa.

Det er ikkje ein arena for den uinnvigde. 

Difor la eg merke til ei lita, spe jente med langt lyst hår som av fleire grunnar såg svært malplassert ut, der ho sat mellom 10-12 småfulle og aggressive menn.

Ho hadde blitt med kjærasten sin på fotballpub. Han var iført Liverpool-drakt, men song You'll Never Walk Alone, hymnen som blir sungen før og etter kamp, med anstrengt mine. Han heldt tilbake. Kompisane hans like så. Her var det openbart dårleg stemning.

Ho hata verkeleg å vere der, det var tydeleg. Kjærasten hennar hata at ho var der. Kompisane hans hata det. Det var tap, tap og tap. 

Intensjonen var sikkert god. Han hadde nok følt at han burde invitere henne med, og ho takka ja og tenkte at han var kjempeskjønn som spurte henne. Men, han hadde ikkje turt å seie det til kompisane før  ho berre stod der blant dei, fem minutt før avspark.

Så sat ho der og kviskra sine middagsplanar i øyret hans, medan Liverpool hadde straffespark. Ho skreiv tekstmeldingar når dei scora. Han hadde lyst å kaste halvliterglas på skjermen, og kompisane hans hadde lyst å snakke om damebryst i pausen.

Men dei avstod. Den spede, blonde jenta temma eit lite dusin mannfolk med sitt blotte nærvær. 

Dei syntes nok ho tok nok You'll Never Walk Alone for bokstavleg.

I dag er det mandag, skal tru om dei framleis er i lag?

Hår på tissen

Eg har veldig mange gode minner frå barndomen, sikkert fordi eg hadde det veldig bra. Trygt og godt, uendeleg med muligheiter, aldri høve til å kjede seg. Eg glorifiserer den gjerne litt, men kven gjer ikkje det? Det er det fine ein hugsar best.



I overgangen til tenåra tok fokuset mitt ei vending. Ei vending nedover. Nedover mot midten, om du skjønar. 



Burde ikkje eg ha vore i puberteten, no?



1985. Gymmen var over, læraren kommanderte til seg volleyballen og plasserte den under arma. Volleyball var ikkje trening, i mi bok. Eg hadde stått stille heile timen, med unnatak for roteringa som lar deg få serven av og til. Eg hadde ikkje lyst å dusje, eg fanst ikkje sveitt. Det skulle ikkje læraren ha noko av:

— Alle skal dusje, uansett! ropte han.


Motvillig gjekk eg inn i garderoben, kledde sakte av meg medan eg i sidesynet observerte klassekameratane som sjølvsikre gjekk rundt i rommet splitter nakne. Sjølv om vi berre var 14 år, såg enkelte ut som fullvaksne mannfolk, med hår både her og der, stemmeskiftet i full bløming og testosteron som rann over sine bredder.



Ein av dei, la oss kalle han Ola, hadde begynt allereie i femte klasse. Då var han 11 år. Fy flate, så urettferdig. Sidan gjekk det slag i slag. Det grodde og det vaks, og var han borte frå skulen eit par dagar, var han nesten ikkje til å kjenne igjen av hår og skjegg når han kom tilbake. Han hadde hår på brystkassa før nokon av oss andre kunne vise til den minste tust.

No gjekk han roleg, hårete og naken rundt i garderoben. Så rulla han handduken sin til ei pølse som han brukte som piske på spinkle guterumper som pilte fram og tilbake i forsøk på å sleppe unna. Han hadde kanskje kroppen til ein 25-åring, men han hadde hjernen til ein sadistisk niåring.

Stoda var nemleg ei heilt anna hos meg. Her var det ikkje mange aldringsteikna å spore. Eg såg framleis ut som om eg nettopp hadde blitt vaska og stelt av jordmora. 

Eg vrengte av meg t-skjorte, shorts, sko og strømper. No var det berre undiken igjen. Uff, dette ville gjere vondt. Eg rota i plastposen som assisterte for gymbagen eg ikkje eigde, og leitte fram handkledet. Så la eg det tilforlateleg over låra medan eg lirka av meg underbuksa. Eg kasta eit blikk ned; nei. Null hår. Ikkje eitt einaste eit.

Eg likna ein krabbe der eg humpa sidelengs med baken vendt mot dei andre, over golvet og inn i dusjen. Der hengte eg frå meg handkledet og fann ein ledig dusj.

Så stod vi der på rekke og rad, på kvart vårt utviklingsstadium. Det var i alle fall ein ting som var heilt sikkert, eg og ein til — la oss kalle han Lars —var desidert sist ute. Han var like tynn og liten som meg. Og hårlaus. Der han stod saman med Ola, minte dei om far og son.

Vel heime seinare den ettermiddagen, låste eg baddøra og drog ned buksa på nytt. Eg måtte finne ut om eg hadde den naudsynte progresjonen, dette tok nemleg altfor lang tid — tid eg ikkje hadde. 



Eg treng nok ikkje utdjupe intensiteten i gleda eg følte då eg fekk auge på det som minte om kjønnshår. Dei var jammen ikkje lette å få auge på. Lysstyrke, vinkel på lyset og sjølvsagt distansen frå auge til hår var avgjerande for å kunne sjå dei. Flytta eg meg i forhold til lyskjelda, forsvann dei som dug for sola.



Dette var ein stor seier, eit betydeleg steg i rett retning. Eg jubla i det stille, låste opp døra og var ein blid og medgjerleg son og bror resten av den dagen.



Sommarferien kom, og eg brukte dei to månadane godt. Innan skulen tok til att i august, hadde eg for alvor entra puberteten. Ikkje berre hadde eg vakse i høgda, stemma hadde blitt grovare, og. Kanskje mest gledeleg var den spede Hercule Poirot-mustasjen eg hadde fått der nede. Eg gledde meg stort til å triumferande entre fellesdusjen etter gym — splitter naken. Stakkars Lars som måtte stå der att som den einaste kjønnsumodne.


Det var skuffande respons i dusjen etter haustens fyrste gymtime. Det var lite som hadde endra seg utover at Ola var endå høgre og enda meir hårete. Ingen kommenterte mi rivande utvikling, men det var kanskje like greitt, aller helst ville eg ikkje ha fokus på det i det heile.



Men kvar var Lars? I det minste ville eg oppleve å stå ved sidan av han og vise omverda kven som var sist ute, at det ikkje var eg.

Brått kom han småspringane inn med handklede rundt livet, han var seint ute og måtte skunde seg om han skulle rekke neste time. 



Synet som møtte meg kan berre omtalast som skuffande. Eg kjende håra i nakken reise seg — dei der nede heldt seg i ro, som vanleg. Ein heil sommarferie med tørrtrening, lysinnstillingar, posisjonering og sjølvbilde-boosting gjekk opp i røyk. Eller damp, sidan vi stod i ein fellesdusj. Lars hadde kome seint men godt. Hårmessig, altså. Han hadde nesten teke att Ola. Der eg likna ein belgisk detektiv (Poirot var belgisk, ikkje fransk), likna han på Karl Marx. Han stilte seg ved mi side, sjølvsagt, lente seg tilbake og lot vatnet renne nedover kroppen. 

Dusken hans der nede var så tjukk, at det tok eit minutt før den var gjennomvåt.



Eg måtte tilbake til teiknebrettet.



30 år seinare møtte eg Ola på samyrkjelaget. Han var nær ved å døy av alderdom.


I alle fall såg han eldre ut enn meg.